З новай песні да роднай старонкі
Пачынаўся мой ранак не раз.
І для кнігі – нібы для скарбонкі
Іх сабраўся трывалы запас.
Запасаў, быццам сейбіт насенне,
Песні з водарам траў ды бароў,
Песні з золатам лісця асенняга,
З майскім подыхам весніх вятроў.
Гаварыў – і адкрыта і шчыра –
Пра вытокі душэўных трывог,
Незнарок падаспелы ўжо вырай,
Незабыты бацькоўскі парог...
Прыжыліся у вершах рамонкі,
Як і ружы – сярод што зімы...
Пагартай жа, мой дружа, старонкі,−
Мо з табою падружымся мы?..
|
|
